Door Paul Vierveijzer
Italië en wielrennen is een combinatie die mijn hart sneller doet kloppen. Dit land ademt wielercultuur en biedt bovendien enkele van de mooiste routes ter wereld. Echter, mijn recente ervaring als Paul Vierveijzer op de beruchte Gavia Pass toont aan dat bergwielrennen zowel beloond als bestraft kan worden.
Waarom Italië elke wielrenner betovert
Italië is simpelweg wielergek. Daarnaast voel je vanaf het moment dat je de grens oversteekt de passie voor de fiets. De locals stroppen bijvoorbeeld om je aan te moedigen. Ook delen café-eigenaren verhalen over Giro-etappes. Bovendien heeft elke bergpas zijn eigen wielrenlegendes. Het is dan ook een land waar wielrennen niet alleen sport is, maar cultuur.
Een landschap dat nooit verveelt
Italië biedt wielrenners ongelooflijke diversiteit aan landschappen. Zo kun je beginnen tussen de glooiende heuvels van Toscane. Iconische cipressen en wijngaarden maken het plaatje compleet. Vervolgens rijd je door naar de dramatische toppen van de Dolomieten. Of kies voor vlakkere routes langs de Po-vlakte. Perfect voor een ontspannen rit tussen bergachtige etappes.
Als gevolg van deze afwisseling zorgt elke dag op de fiets voor een nieuwe ervaring. Het ene moment geniet je van een cappuccino in een middeleeuws dorpje. Het volgende moment bevind je je op 2000 meter hoogte tussen sneeuw en rotswanden.
De Gavia: Een berg met twee gezichten
Als Paul Vierveijzer kan ik zeggen dat mijn beklimming van de Gavia Pass (2618 meter) perfect liet zien hoe snel het weer in de Alpen kan omslaan. Ik startte bij redelijke temperaturen, met af en toe een warme regenbui die eerder aanvoelde als een verwarmende douche dan als ongemak. Zoals gezegd verliep de klim voorspoedig en was de natuur prachtig.
Echter had de berg andere plannen. Op de top sloeg het weer plotseling om. De temperatuur zakte binnen enkele minuten naar het vriespunt. Boven de bergtoppen pakten onweersbuien zich samen. Hierdoor werd wat begon als een mooie bergtocht ineens een race tegen de tijd.
Respect voor de bergen
Met de daver in het lijf daalde ik zo snel mogelijk af naar Bormio, waar een warme douche in het hotel mijn redding werd. Daarom herinnerde deze ervaring me er maar weer aan dat fietsen in het hooggebergte nooit zonder risico is. Dit geldt hoe goed je ook voorbereid bent.
Namelijk kunnen weer en omstandigheden binnen minuten drastisch veranderen. Daarom zijn goede uitrusting en kennis van de route essentieel. Ook respect voor de natuur is van groot belang. De bergen geven weliswaar prachtige ervaringen, maar eisen ook nederigheid van iedere wielrenner.
Italië blijft fascineren
Desondanks blijf ik terugkeren naar Italië, ondanks zulke intense ervaringen. Het land combineert namelijk wielrenpassie met adembenemende natuur. Daarnaast vind je er vriendelijke mensen en uitstekende pasta. Als gevolg daarvan brengt elke rit nieuwe verhalen en herinneringen.
Daarom verdient Italië voor elke wielrenner een plek op je bucket list. Vergeet echter niet: respect voor de bergen en goede voorbereiding zijn net zo belangrijk als je benen en longen.
Heb jij ook ervaringen met wielrennen in Italië? Deel ze gerust mij, Paul Vierveijzer!